“Gerçekte bilgeliğin ne olduğu, uzun arayışlarıyla neyi amaçladığı
konusunda bir sezgi Siddharta’nın içinde yavaş yavaş tomurcuklanıyor, yavaş
yavaş olgunluk kazanıyordu. Bu, her an, yaşamın ortasında birlik düşüncesini
düşünebilme, onu hissedebilme ve nefesle içine çekebilme konusunda ruhta var
olan eğilimden başka bir şey, bir yetenekten, gizli bir hünerden başka bir şey değildi.
Yavaş yavaş bu sezgi Siddharta’nın içinde tomurcuklanıyor, Vasudeva’nın yaşlı
çocuk yüzünde ışıl ışıl yansıyordu: Uyum, dünyanın ezeli ve ebedi
mükemmelliğinin bilinci, gülümseme, birlik.”
Siddharta, Herman Hesse’in tüm
öğretilerin ortak yanlarını nefis bir üslupta ve nefis bir hikâye örgüsünde
harmanladığı küçük, klasik bir kitap.
Hesse, Siddharta’nın öz benliğini
ararken geçtiği yollar ve vardığı sonuçları anlatırken, çilecilik, (yapay)
riyazet, kendini yaradana daha yakın görenlerin kibri, dünyevi bağlar, öğretiler
ve gerçek öğretmenler, (gerçek) terk, niyet, alma-verme, bolluk, ıstırap, kabul,
ölüm, yeniden doğum ve huzur gibi birçok konuyu ve hepsinden ötesini örtülü
olarak ele alıyor.
Daha ilk gençliğinden itibaren
manevi bir eğitime tabi tutulan Siddharta, “yüreğinde akan o gerçek, ilk pınarı”
bulup özümsek için tabi olduğu şekilci eğitimi ve baba evini terk ederek
çilecilere karışıyor. Fakat dünyaya tümüyle dalıp çıkmadan gerçek bir terk
haline gelinemeyeceğini anladıktan sonra bambaşka bir hayata yöneliyor. Tabi, yolculuğu
burada bitmiyor. Siddharta’nın yolculuğunda belki de en öne çıkan unsur, onun
herhangi bir öğretmene tabi olmayı kabul etmeyip, karşısına çıkan Buddha’yı
dahi bırakıp yoluna devam etmesi. Nihayet,
bir ırmağın öğretisine kendini bırakıyor.
Nobel ödüllü yazarın okudukça
insanın içini esenlik duygularıyla dolduran bu kitabını henüz okumadıysanız
kaçırmayın.
